روزگار ، نبودنت را برایم دیکته می کند
و نمره ی من باز می شود : صفر
هیچ وقت نبودنت را یاد نمیگیرم !
:: ::
:: ::
هیچوقت دل اونایی که گریه شون بی صداست رو نشکنید
چون این آدما هیچکس رو ندارن که اشکاشونو پاک کنه …
:: ::
:: ::
دردها فراموش خواهند شد
اما … همدردها هرگز
:: ::
:: ::
تو برو ، من هم برای اینکه راحت بروی میگویم :
باشد ، برو خیالی نیست …
اما کیست که نداند بی تو تنها چیزی که هست خیال توست !
:: ::
:: ::
چو کس با زبان دلم آشنا نیست
چه بهتر که از شکوه خاموش باشم
چو یاری مرا نیست همدرد ، بهتر
که از یاد یاران فراموش باشم
:: ::
:: ::
حیف این چشمهام که برای چون توی بی ارزشی اشک ریخت!
و چه ساده دلم که هنوزم دوست داره
:: ::
:: ::
خودت رفتی ولی عشقت نرفته…
من عاشق تر شدم هفته به هفته
:: ::
:: ::
مهربانی باغ سبزی است که از روزنه ی پنجره ها باید دید
مهربانم مگذار لحظه ای روزنه ی پنجره ها بسته شود
:: ::
:: ::
بلبلان از بوی گل مستند و ما از روی دوست
دیگران از ساغر و ساقی و ما از یاد دوست
:: ::
:: ::
رفاقت را در مکتب خانه ای آموختم که
بابت شهریه اش همه ی زندگیم را باختم
:: ::
:: ::
لاله ی داغ دیده را مانم
اشک از رخ چکیده را مانم
دست تقدیر از تو دورم کرد
گل از شاخه چیده را مانم
:: ::
:: ::
جانم ز فراق ، رنج بسیار کشید
با رفتن تو همیشه آزار کشید
ما همسفر راه درازی بودیم
بین من و تو زمانه دیوار کشید
:: ::
:: ::
حالا که آمده ای ، چترت را ببند
در ایوان این خانه جز مهربانی نمی بارد
:: ::
:: ::
در این شب های دلتنگی که غم با من هم آغوشه
به جز اندوه و تنهایی کسی با من نمیجوشه
:: ::
:: ::
زندگی را نفسی ارزش غم خورن نیست
و دلم بس تنگ است
بی خیالی سپر هر درد است
باز هم می خندم ، آنقدر می خندم که غم از روی رود